Πολλοί, ειδικά όσοι δεν καταλαβαίνετε θα αναρωτιέστε γιατί εμείς που έχουμε ένα σκυλάκι λυπούμαστε τόσο πολύ όταν το χάνουμε. Γιατί λέμε ότι δεν κλείνει λίγη της απώλειας ποτέ και μένει ανεξίτηλη χαραγμένη στο μυαλό μας η γλυκιά ανάμνηση που έχουμε για τα σκυλάκια μας.
Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω, αν και ξέρω ότι πολλοί θα βγείτε ως συνήθως, ξερόλες, που τα ξέρετε όλα, που τα σχολιάζετε όλα και θα πείτε τα δικά σας. Θα ήθελε να σας παρακαλέσω μην το κάνετε. Σεβαστείτε τον πόνο μας.
Αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε, τουλάχιστον σεβαστείτε τον.
Διαβάστε λοιπόν. Έχασα τον πατέρα μου, την μάνα μου, συγγενείς και φίλους. Δεν έκλαψα για κανένα. Ούτε δάκρυ. Πες με σκληρό. Άκαρδο, Δεν είμαι τίποτα από αυτά.
Είμαι ένας άνθρωπος που γνωρίζει δυο βασικές αντιλήψεις πολύ καλά.
Ότι όλοι μια μέρα πεθαίνουμε. και ότι η ροή της ζωής είναι να πεθάνει κάποιος γηραιότερος από τον άλλο. Το δράμα είναι να πεθάνει ο νεώτερος.
Έχασα λοιπόν Πατέρα, μανά, γιαγιά, που τους αγαπούσα, Ύστερα συγγενείς, φίλους. Που έπεισες τους αγαπούσα. Που με μεγάλωσαν που είχα αναμνήσεις από αυτούς.
Ναι! Είναι η φυσική ροή της ζωής. Έτσι πρέπει. Κάνεις δεν είναι αθάνατος. ΚΑΝΕΙΣ.
Ναι αλλά … όταν πέθανε η σκυλίτσα κλαίω ασταμάτητα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Μέρες, μήνες . εβδομάδες. Και ύστερα για χρόνια ένα δάκρυ όποτε θα την θυμάμαι. Όποτε θα κοιτάζω μια φωτογραφία της.
Δεν μπορώ όχι να βάλω μπουκιά στο στόμα μου ,ούτε νερό δεν μπορώ να πιω.
Όλα είναι ένας κόμπος που δεν πάει κάτω . Και το ξέρω δεν θα πάει ποτέ κάτω.
Το σκυλάκι μου με δίδαξε πολλά όσο ζούσε. Με δίδαξε αγάπη, στοργή, συντροφικότητα, θυσία, Αυτοθυσία, Σεβασμό, υπομονή. Με δίδαξε αγνότητα, Ότι τα απλά πράγματα είναι πολύ πιο όμορφα από τα πολύπλοκα. Ότι το λίγο το φτωχό, το μικρό, είναι πολύ πιο όμορφο από το πλούσιο, το πολύ, το εντυπωσιακό και το ακριβό.
Με δίδαξε ότι μια βόλτα οι δυο μας στα χωράφια και στα βουνά έχουν πολύ μεγαλύτερη ομορφιά και άξια από μια βόλτα στην πολύβουη πόλη, ένα καφέ η ένα γεύμα σε ένα εστιατόριο.
«ΜΑΖΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ και ΜΗΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΠΛΑ ΕΧΕ ΜΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ και ΣΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΖΟΥΜΕ ΚΑΛΑ.» Έτσι μου έλεγε. Ναι μιλούσαμε. Με καταλάβαινε απόλυτα. Με είχε μάθει να την καταλαβαίνω και εγώ. Δεν μιλούσε την ανθρωπινή γλώσσα. δεν την χρειαζόταν. Ηταν τόσο εκφραστική και «ΚΑΘΑΡΗ» στις εκφράσεις και κινήσεις του σώματος της που ηταν ΑΠΟΛΥΑ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ. Είχε την γλώσσα του σώματος. Πολύ πιο εκφραστική από κάθε άλλη πολύ πλοκή γλώσσα. Άλλο σπουδαίο μάθημα αυτό που με δίδαξε.
Μιλούσαμε με νοήματα. Με τα μάτια. Με κοιτούσε στα μάτια.
Σκεφτείτε σήμερα άνθρωποι δεν μιλάμε πια. Χάσαμε την γλώσσα μας. Μειώσαμε και καταστρέψαμε το λεξιλόγιο μας. Συνεννοούμαστε με σκίτσα και με ολιγόλεξα ψυχρά χωρίς συναισθήματα και νοήματα μηνύματα. Και ακόμα και με αυτά, δύσκολα συνεννοούμαστε.
Με την γλώσσα του σώματος της σκυλίτσας μου όμως κάναμε φιλοσοφικές συζητήσεις. και όχι μόνο. Συζητήσεις για αστέρια, για μουσική, για την παρέα μας.
Τι μάθημα και αυτό!!!!
Αλλά με τον θάνατο της μου έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα. Το πιο σπουδαίο από όλα τα μάθημα που μου έδωσε.
Ποσό σημαντικό είναι να χάνεις το μοναδικό πράγμα που έχει άξια σε αυτόν τον κόσμο.
Την αληθινή αγάπη.
Κάθομαι και αναρωτιέμαι.
Γιατί ήσουν τόσο σκληρός στους άλλους θανάτους; … τους ανθρώπινους;
Πως τους ξέχασες και τους ξεπέρασες σαν να μην υπήρξαν ποτέ και στην Άρυα λύγισες σαν ξερόκλαδο;
Την βρήκα την απάντηση μου κοιτώντας έντονα την φωτογραφία της αγαπημένης μου σκυλίτσας.
Την κοιτάζω και βλέπω την ματιά της. Μια αληθινή καθαρή ματιά. Γεμάτη αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια, προσφορά, . Για αυτό λυγίζουμε και δεν το ξεπερνάνε ποτέ Σοφία. Γιατί αυτά τα πλασματικά ήταν για εμάς τα μόνο που μας χάρισαν αληθινή αγάπη. Στοργή, αυταπάρνηση, συντροφιά, θυσία καλοσύνη, . Χωρίς όρους χωρίς να ζητήσουν τίποτα. Χωρίς να έχουν ανάγκη να ζητήσουν από εμάς τίποτα.
Η δική τους ανάγκη ήταν η δική μας χαρά.
Ποιος άνθρωπος το έκανε ποτέ αυτό για εμάς;. Ακόμα και οι ίδιοι γονείς μας κάποια στιγμή μας έβρισαν, μας κτύπησαν, μας αδίκησαν, . Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος κακία, εμπάθεια, ζήλια, αδικία. Παντού γύρω μας. Σε κάθε βήμα σε κάθε ανάσα μας.
Μόνο αυτά τα πλασματικά δεν έχουν μέσα τους όλη αυτή την μαυρίλα του κόσμου. Στην καρδιά τους, στην ψυχή τους, στο μυαλό τους υπάρχει μόνο η καλοσύνη. Η αληθινή αγάπη. Ο αληθινός σεβασμός. Η αυτοθυσία. ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΛΑΜΠΕΡΟ ΦΩΣ. Πιο δυνατό, πιο αναζωογονητικό από το φως του Ήλιου.
και το φως αυτό λέγεται ΑΓΑΠΗ.
Η Άρυα για να μην με αφήσει μόνο, για να μένει κοντά μου να με προστατεύει, δεν πήγαινε να φάει η να πιει νερό.
Αλήθεια σου λέω. Με κοιτούσε και περίμενε να της πω.. «Πήγαινε να πιεις νερό κορίτσι μου». Αν δεν της το έλεγα δεν θα πήγαινε. Το πιστεύεις; Ναι.. δεν απομακρυνόταν ακόμα και να πιει νερό αν δεν της το έλεγα εγώ. Όχι γιατί περίμενε εντολή από τον … «κηδεμόνα» της. . Βλακείες. δεν ήμουν ούτε ο κηδεμόνας της ούτε ο μπαμπάς της ούτε το αφεντικό της. Ήμουν ο φίλος της. και αυτό το ήξερε πολύ καλά .
Ήθελε λοιπόν πριν απομακρυνθεί από τον αγαπημένο φίλος της να είναι σίγουρη πως για να απομακρυνθεί έστω και λίγα μέτρα από αυτόν θα ήταν εντάξει εκείνος. Τέτοια αγάπη. Τέτοια στοργή, τέτοια θυσία.
«Την έχεις εκπαιδεύσει τέλεια» μου λεγανε.
Δεν την εκπαίδευσα ποτέ. Τίποτα δεν την έμαθα. Ήταν από μόνη της ένα πλασματάκι με απίστευτη κατανόηση, που συνεχώς ενδιαφερόταν να μάθει τις αντιδράσεις, τις σκέψεις, για να μπορέσει να καταλάβει έμενα και τον κόσμο γύρω της. Για να δώσει στον κόσμο γύρω της … μόνο αγάπη.
Ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας της. Ήταν ένας Άγγελος. δεν ξέρω πως είναι οι άγγελοι. Αλλά αν είναι έτσι όπως λένε τα βιβλία και ότι μας προστατεύουν, μάλλον έτσι θα είναι ένας άγγελος.
Πιστεύω πως έτσι είναι άγγελοι. Ανώτερα όντα. Που εμείς οι ευτελείς θνητοί δεν μπορούμε να δούμε την πραγματική μορφή. Αυτό που μας επιτρέπει η κατώτερη φύση μας είναι να βλέπουμε, μια ουρίτσα, δυο αυτάκια, τρίχωμα, δυο ματάκια να σε κοιτούν με λατρεία.
Πίσω όμως από αυτήν την εικόνα υπάρχει ένας λαμπερός άγγελος. Έτσι περίπου… (υποθέτω) όπως τον αναπαριστούν οι ζωγραφιές.
Πολλές φορές με ρωτούσαν τι ράτσα είναι. " Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω" απαντούσα. Ημίαιμο σίγουρα. Αλλά τι;
Μόνο όταν πέθανε έψαξα να βρώ. Απλά για να ξέρω να αναγνωρίσω κάποιο όταν δω ότι της μοιάζει, ίσως και να είναι η μετασαρκωσή της. Αυτές οι ψυχές σίγουρα επανέρχονται να συνεχίσουν το έργο τους.
Ετσι την ψάχνω τώρα.
Στην Γη, στον ουρανό, στα αστέρια.
Να γιατί σπαράζουμε όταν χάνουμε ένα σκυλάκι. Γιατί ξέρουμε ότι έφυγε μια ψυχούλα αθώα. Που μας αγαπούσε πραγματικά. Που νοιαζόταν αληθινά για εμάς. Που εμείς κοιμόμαστε και εκείνο το σκυλάκι με την super ακοή του άκουγε την καρδιά μας αν λειτουργεί καλά, Αν το αίμα στις φλέβες μας ρέει σωστά. Με την super οσφρησή της μύριζε το ζαχαρό μου ο΄ταν ξεπερνούσε τα επιτρεπτά όρια Και με ειδοποιούσε για ΟΛΑ αυτά πολύ πριν κτυπήσει ο ειδικός συναγερμός της εφαρμογής που έχω στο ρολόι μου και στο κινητό μου Που μας ξυπνάμε όταν βλέπουμε εφιάλτες και μας γλύφουν να μας ηρεμήσουν. Που γλύφουν τις πληγές μας. Τις πραγματικές και τις συναισθηματικές.
Που νοιώθουν τα συναισθήματα μας/ Που τα διαβάζουν σαν ανοικτό βιβλίο και σαν τέλειοι ψυχολόγοι ΞΕΡΟΥΝ τι πρέπει να κάνουν να μας ηρεμήσουν.
Χωρίς φάρμακα. Χωρίς συνεδρίες. Με ένα χάδι τους. Με την μουσούδια τους, με τις πατουσίσες τους.
ΤΑ ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΜΑΣ δεν ΖΗΤΙΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ Μας ΑΓΑΠΗ δεν ΖΗΤΙΑΝΕ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΤΙΑΝΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ, ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΑΥΤΑ ΕΜΑΣ. Τέτοια αυτοθυσία. Αυτό μόνο.
Και λοιπόν ρωτήστε τον αλαζονικό, εγωιστικό ξεχασμένο και εκφυλισμένο από αισθήματα και συναισθήματα εαυτό σας.
Ποιος άνθρωπος το κάνει αυτό;
Να λοιπόν γιατί πλαντάζουμε και γινόμαστε κομμάτια όταν χάνουμε το σκυλάκι μας.
Γιατί ξέρουμε πως δεν χάθηκε μια ψυχή. δεν χάθηκε ένας φίλος, δεν χάθηκε μια συντροφιά. δεν χάθηκε ένας …σκύλος.
Χάθηκε ένα πραγματικό κομμάτι της αληθινής αγνής φύσης.
Χάθηκε ένα κομμάτι της άνοιας της φύσης.
Χάθηκε ένα πλάσμα που ήταν το μόνο που μπορούσε να μας καταλάβει. Να μας χαρίσει αληθινή αγάπη, αληθινή συντροφιά. Χωρίς όρια. Χωρίς όσους.
Που αν μπορούσε θα έδινε την δική του ζωή για την δική μας.
και για αυτό κλαίμε και δεν το ξεχνάμε ποτέ.
Στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς κάνουν. Δίνουν την δική τους ζωή για εμάς.
Αλλά... Φευ! Και πάλι εδώ ο κόσμος και η φύση φέρεται τόσο άδικα και σκληρά.
Έδωσε τόση λίγη και μικρή ζωή σε αυτά τα αθώα πλάσματα και έδωσε τόση μεγάλη στο κακιασμένο αυτοκαταστροφικό ανελέητο, άνθρωπο να ζει και σκορπίζει όσο ζει γύρω του τον πόνο, την θλίψη, την κάκια και την καταστροφή.
Να λοιπόν καημένε, εγωιστή, ματαιόδοξε, ευτελή, ζηλόφθονε, τιποτένιε άνθρωπε όταν πεθάνει ο σκύλος μας πεθαίνει και ένα ΜΕΓΑΛΟ κομμάτι από εμάς. Που να καταλάβεις εσύ. …
Αλλά δεν τον ξεχνάμε ποτέ. Να γιατί.
Για να ξέρεις και να μην χαίρεσαι από την κακία σου.
Γιατί δεν γνώρισες ποτέ, δεν ένοιωσες ποτέ, το άγγιγμα ενός σκύλου.
Οι σκύλοι είναι ανώτερα όντα. Το λέω και πιο πάνω. Ήρθαν στην γη σταλμένα από το σύμπαν να κάνουν καλύτερους τους ανθρώπους.
Μεσσίες με τέσσερα πόδα. Με μουσουδίτσα, ουρίτσα και τρίχωμα.
ΑΝΩΤΕΡΑ ΟΝΤΑ. Που ποτέ το υβρίδιο άνθρωπος δεν θα τα καταλάβει.
Σκεφτείτε κάτι …
ΠΩΣ λέγεται ο Θεός στην παγκόσμια γλώσσα που μπορούν να συνεννοηθούν οι ανθρωποι σε αυτόν τον κόσμο;
Ποια είναι αυτή η παγκόσμια γλώσσα; Τα αγγλικά φυσικά.. Λοιπόν πως λέγεται ο θεός στα αγγλικά; GOD
Πείτε την λέξη ανάποδα. Από το τέλος στην αρχή. Τι βγαίνει. DOG !!!!
Να το μήνυμα του σύμπαντος ότι μας έστειλε τους σκυλούς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Κλείνω νε τις τελευταίες γραμμές του Επικήδειου στον Σκύλο μου του Λόρδου Βύρωνα.
Αυτά τα λόγια έχω και εγώ στον τάφο της Αριάς.
/ Άνθρωπε εσύ! αδύναμε ένοικε μιας ώρας,/ ξευτελισμένε απ’ τη δουλεία, απ’ την εξουσία διεφθαρμένε/ η αγάπη σου είναι λαγνεία, η φιλία σου απάτη,/ η γλώσσα σου υποκριτική, μιλάς με ψέματα!/ Από τη φύση σου αχρείος, κατ’ όνομα εξευγενισμένος,/ κάθε ζώο ευγενές σε κάνει από ντροπή να κοκκινίζεις./ Να προσπεράσεις, εσύ που ίσως δεις την υδρία,/ δεν είναι φόρος τιμής για κάποιον/ που θα μπορούσες να θρηνήσεις./ Αυτές οι πέτρες δείχνουν τα λείψανα ενός φίλου./ Έναν μονάχα ήξερα, και βρίσκεται εδώ».
Η Φωτογραφία που σας παραθέτω είναι όταν ήμουν ετοιμοθάνατος σπίτι μου. Με όρους και καλωδιωμένος και την πίστη μου φίλη Αρυα κοντά μου στα χέρια μου, μπερδεμένη στα καλώδια και στα σωληνάκια να μου κάνει παρέα. Με υπομονή. Δεν έτρωγε τίποτα. Σχεδόν ούτε νερό δεν έπινε. Μόνο όταν συνήλθα λιγάκι και κινήθηκα λίγο πηγε να πιει λίγο νερό νερό.
Τότε είχα χάσει πολλά κιλά. Το ίδιο και η Άρυα.
Και τελικά … ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ. Και δεν Ήταν η πρώτη φορά. Απλά σε αυτήν έχω φωτογραφία στις άλλες όχι.
Εις μνήμην της Άρυας.
2013 - 2025