Εδώ σταμάτησε η ζωή σου, ομογάλακτε αδελφέ μου Γαβριλάκι! (όπως σε φώναζε η μάνα σου).

Οι ζωές μας ήταν παράλληλες όσο θυμάμαι, απο τα παιδικά μας χρόνια. Εσύ ήσουν μεγαλύτερος και έφυγες για να γίνεις παπάς.

Η μετακατοχική φτώχεια στη γειτονιά μας, ανάγκαζε τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους, σε ιερατικές σχολές για να τα σπουδάσουν. Όσα παιδιά είχαν ροπή για να γίνουν παπάδες, έμεναν. Σπούδαζαν, είχαν στέγη, τροφή και κατέληγαν κληρικοι.

Τα σπίτια μας στην Πιάτσα της Απάνω Σύρας, τα χώριζε η γνωστή ταβέρνα του Ξανθομάλλη. Έξι παιδιά, η κάθε φαμίλια είχε. Εσύ ήσουν ο πρώτος.

Οι εξώπορτες ανοιγόκλειναν συνέχεια και μπαινοβγαίναμε πότε ο ένας, πότε ο άλλος.

- Μαρσείς; Βρεσεις; Θα ξεχαρβαλώσετε την πόρτα μπές βγές, φωνάζανε οι μαμάδες μας.

Εκείνο που δεν θα ξεχάσω είναι το ήθος και η αξιοπρέπεια που χαρακτήριζε την οικογένειά σου, παρά την μεγάλη φτώχεια που σας έδερνε.

Έγινες παπάς και κουβάλησες όλη την διαδρομή σου το μεγαλείο της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας.

σπουδές και αγάπη σου για τον άνθρωπο, σε βοήθησαν να εξελιχθείς σε διανοούμενο ιερωμένο, αφοσιωμένο στα κοινά προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι συνάνθρωποί σου.

Όσο υπάρχω, θα έχεις στην μνήμη μου πρωτεύουσα θέση!