Με αφορμή το κείμενο του Μητροπολίτη Πειραιώς του κ.κ. Σεραφείμ, ήθελα με κάθε σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπό του, να πω τη δική μου ταπεινή άποψη.
Δε θα μπω στην ουσία αυτών που γράφει για το απώτατο παρελθόν, διότι εκείνο που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι υπήρξαν και ηγέτες και κληρικοί της Καθολικής Εκκλησίας, όπως ο Καθολικός Επίσκοπος Σύρου Ανδρέας Κάργας και ο διάκος του τους οποίους κρέμασαν οι Τούρκοι, διότι δεν είχαν προφανώς φιλοτουρκικά αισθήματα.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι η Σύρος, την εποχή που αναφέρεται ο Σεβασμιότατος ήταν υπό την προστασία της κραταιάς και τότε Γαλλίας, και φυσικά ήταν ουδέτερη.
Η ουδετερότητα αυτή υπήρξε ιδιαίτερα επωφελής, διότι στη Σύρο βρήκαν καταφύγιο, γαλήνη και ασφάλεια, οι δυστυχισμένοι και κατατρεγμένοι πρόσφυγες Ψαριανοί, Χιώτες, Κασιώτες, Κρήτες, Πελοποννήσιοι, Ηπειρώτες, Μακεδόνες, Στερεοελλαδίτες, Μικρασιάτες και άλλοι, που γλύτωσαν απ τη φωτιά, το μαχαίρι και το τσεκούρι των Οθωμανών Τούρκων.
Οι ντόπιοι κάτοικοι τους υποδέχτηκαν με αγάπη και στοργή. Και μέσα από τις στάχτες της επανάστασης του 1821, έφτιαξαν μια νέα πόλη την Ερμούπολη, όπως οι ίδιοι την ονόμασαν, πρωτοστατούντος του Λουκά Ράλλη, ο οποίος μετέπειτα προσέφερε και ως Δήμαρχος στον Πειραιά μας.
Κατάφεραν δε μέσα σε λίγες δεκαετίες, να κάνουν τη Σύρο μικρό Παρίσι και την Ερμούπολη το πρώτο λιμάνι της χώρας τότε, και την οικονομική πρωτεύουσα της Ελλάδας για αρκετές δεκαετίες. Χωρίς βέβαια να υστερήσει και στον πολιτισμό.
Έτσι μπόρεσαν να βοηθήσουν και οικονομικά τους επόμενους εθνικούς αγώνες, μέχρι και τα τελευταία χρόνια. Από τους οποίους αγώνες, κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι απουσίασαν και οι Καθολικοί Συριανοί.
Επίσης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πολλοί Ευρωπαίοι φιλέλληνες Καθολικοί και Προτεστάντες, ήρθαν και πολέμησαν στον αγώνα του 1821.
Μεταξύ αυτών αναφέρω τον Ιταλό Κόμη Σανταρόζα, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος για την Ελευθερία της Ελλάδος στη μάχη της Σφακτηρίας.
Ακόμα είναι γνωστό και αναμφισβήτητο ότι όταν η επανάσταση του 1821 έπνεε τα λοίσθια, οι στόλοι των συμμάχων, Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας, κατέστρεψαν τον Τουρκο-Αιγυπτιακό στόλο στη ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Στη συνέχεια πάλι είναι αναμφισβήτητο ιστορικά, ότι ο Γαλλικός τακτικός στρατός με επικεφαλής τον Στρατηγό Μαιζόν, αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο όταν οι ορδές του Ιμπραήμ Πασά την είχανε σχεδόν υποτάξει, και τον ανάγκασε να την εγκαταλείψει. Και έτσι μπήκε η σφραγίδα για την ελευθερία μας.
Και αυτά τα γράφω χωρίς να θέλω να μειώσω καθόλου τον απαράμιλλο ηρωισμό και τις τεράστιες θυσίες των προγόνων μας του 1821, που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και έδειξαν το δρόμο της θυσίας, για την απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας και για άλλους λαούς.
Αυτή την ελευθερία οφείλουμε και σήμερα να τη διατηρήσουμε και να την διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, χωρίς βέβαια εκπτώσεις στις παραδόσεις μας.
Επιπλέον σήμερα και όλες τις τελευταίες 10ετίες, γνωρίζουμε ότι στη Σύρο όπως και αλλού, υπάρχουν 2 θρησκευτικές κοινότητες, οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι και πάρα πολλές μεικτές οικογένειες. Και κλήρος και ο Λαός βρίσκονται σε διαρκή αγάπη, ομόνοια και αλληλεγγύη. Όλοι είμαστε Συριανοί και αγαπάμε το νησί μας, ενδιαφερόμαστε γι αυτό και δεν υπάρχουν μεταξύ μας αντιπαλότητες διαμάχες και εχθρότητες. Και ο καθένας κρατάει τις παραδόσεις του.
Θέλω να πιστεύω ότι το κείμενο του Σεβαστού Μητροπολίτη Πειραιώς, δε θα δημιουργήσει κανέναν κλονισμό στις σχέσεις αγάπης, ομόνοιας και αλληλεγγύης στους πληθυσμούς αυτούς. Χρειαζόμαστε αρραγή ενότητα, ομόνοια και γαλήνη αλλά και ισχυρές συμμαχίες. Διότι ο προαιώνιος εχθρός, μας απειλεί και πάλι με τις νέο-οθωμανικές του βλέψεις. Και όχι μόνο εμάς αλλά και την Χριστιανική Ευρώπη.
Κατά τα άλλα ας έχουμε τις ευχές του Σεβασμιότατου κ.κ. Σεραφείμ, άλλωστε τον έχουμε γνωρίζει και στη Σύρο και ο Θεός να τον έχει καλά. Αλλά όλα τα πιο πάνω πρέπει να τα συνυπολογίζει.