Δεν είχα φωτογραφική μηχανή μαζί μου, είχα όμως τα μάτια την καρδιά και την ψυχή μου  που κατέγραφαν τα πάντα.

Σύλλογος καρκινοπαθών Σύρου!!!!!!!!! Πόση δύναμη πρέπει να έχουν  αυτοί οι  άνθρωποι Θεέ μου, που ενώ αντιμετώπισαν και  αντιμετωπίζουν καθημερινά τον καρκίνο κατάματα έχουν την δύναμη να βοηθούν όλους αυτούς που για πρώτη φορά τον αντικρίζουν και  καλούνται παλεύοντας μαζί του να βγουν νικητές;

Την ίδια στιγμή παραδίπλα στον Ταρσανά  κάποιοι συμπατριώτες μας έβλεπαν ταινία καταφεύγοντας σε υψηλές κριτικές και αναλύσεις. Ακόμα και οι ομιλίες από την εκδήλωση των καρκινοπαθών καλύπτονταν από τους ήχους της ταινίας λες και η σκηνοθεσία του κινηματογράφου ήταν σημαντικότερη από τον καθημερινό πόνο και την πάλη με την υπ΄ αριθμό ένα αιτία θανάτου. Πόση λογική υπάρχει στις επιλογές του σημερινού Έλληνα που προσπερνά την τραγική πραγματικότητα και αναζητά  σενάρια, ρόλους και έννοιες στην «τέχνη»;  Όταν δίπλα μας δίνεται μάχη με την «επάρατο» τι σημασία έχει το «έργο» ή  η «υπόθεση»;  Όλοι μας έχουμε χάσει κάποιον ή κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα.

Εγώ ο φοβητσιάρης συνέλαβα τον εαυτό μου συγκινημένο και τρελαμένο που αυτοί οι άνθρωποι τα «έβαλαν με το θηρίο» που εγώ το θεωρώ ακατάβλητο και δυνατό και βγήκαν νικητές.

Ίσως οι δυο εκδηλώσεις να μη ταίριαζαν  δίπλα – δίπλα, όμως εγώ τις κρίνω σαν δίπλα-δίπλα στον ίδιο «μαχαλά»...

Η παρουσία όλων όσων βρεθήκαμε εκεί,  θέλω να πιστεύω ότι ήταν ένα μνημόσυνο σε όσους «χάσαμε» από καρκίνο, ένα δείγμα συμπαράστασης, αλληλεγγύης και αγάπης σε όλους αυτούς τους συμπολίτες μας που νίκησαν ή συνεχίζουν να παλεύουν μαζί του και ένα μάθημα πρόληψης για όλους εμάς που μέχρι σήμερα είμαστε υγιείς.

Εύχομαι δύναμη και θάρρος σε όλους.

Αντώνης Σολάρης