"Αυτό είναι ένα ερώτημα που βάζουν πολλοί εργαζόμενοι, άλλοτε καλοπροαίρετα και άλλοτε όχι. Ξεκάθαρη απάντηση σ’ αυτό έδωσαν οι εργαζόμενοι της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και το Κλαδικό Συνδικάτο τους οι οποίοι μετά από έναν πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα με καθολική συμμετοχή πέτυχαν την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με σημαντικές αυξήσεις και κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων.
Με το σύνθημα «αρνούμαι να δουλεύω σαν σκλάβος, θέλω να δουλεύω και να καλύπτω τις ανάγκες μου», με αποφασιστικότητα και πίστη στο δίκιο του αγώνα τους οι εργαζόμενοι στην Ζώνη κατάφεραν τελικά να πετύχουν την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Κόντρα στα επιχειρήματα της εργοδοσίας, όπως τα «ακριβά μεροκάματα», το 7ωρο, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, η «ακριβή υπερωρία», ότι όλα αυτά αυξάνουν το «κόστος εργασίας», η οποία απειλούσε τους εργαζόμενους, καλώντας τους «να τα ξεχάσουν» και να υπογράφουν ατομικές συμβάσεις αν θέλουν να έχουν ένα μεροκάματο, και που δεν δίστασε να επιστρατεύσει ότι δυνάμεις είχε για να βάλει εμπόδια, όπως απειλές, τρομοκρατία, ακόμα και τους φασίστες της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Η αποκάλυψη όμως του χαρακτήρα τους και του ρόλου τους στο πλευρό των εργοδοτών, η ευθεία αντιπαράθεσή τους με τα συμφέροντα των εργαζομένων, τους απομόνωσε σε ένα θλιβερό περιφερόμενο θίασο που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να εμποδίσει τον αγώνα των εργαζόμενων. Η στάση αυτή της εργοδοσίας πήγαζε από την πεποίθηση ότι το Συνδικάτο είχε χάσει το έρεισμά του στους εργαζόμενους, ότι η κρίση είχε τσακίσει τόσο πολύ τους εργαζόμενους που τα ιδεολογήματα «δουλειά να 'ναι και ότι να 'ναι» ή ότι «οι κινητοποιήσεις θα διώξουν πάλι τις δουλειές που ήρθαν», θα απέτρεπαν τους εργαζόμενους από τα καλέσματα του Συνδικάτου και τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.
Κόντρα, επίσης, στον εργασιακό μεσαίωνα έχει επιβληθεί στους χώρους εργασίας, με όπλα την ανεργία, τους εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Κόντρα στις δυνάμεις της πλειοψηφίας στην Ομοσπονδία, τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στην ΠΟΕΜ, που υπονόμευσαν τον αγώνα, αρνούμενοι να ανοίξουν οι ίδιοι θέμα Σύμβασης στον κλάδο σε κατεύθυνση ανάκτησης των απωλειών, που ζύμωναν τη γραμμή των εργοδοτών για υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας, αναμασώντας ιδεολογήματα ότι οι κινητοποιήσεις θα διώξουν τις δουλειές και θα κλείσουν τα εργοστάσια.
Κόντρα σε όλα τα παραπάνω, με την υπογραφή της ΣΣΕ, προβλέπονται μεγάλες αυξήσεις, που ξεκινούν σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων από 100% και φτάνουν το 20% στη μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου και το 10% σε ένα μικρό κομμάτι.
Με τη νέα σύμβαση, το κατώτερο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη είναι στα 50,50 €. Το κατώτερο ημερομίσθιο του βοηθού είναι στα 61,80 €. Το ανώτερο ημερομίσθιο του τεχνίτη στα 87 €. Κατοχυρώνεται, επίσης ξανά το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, με Σάββατο και Κυριακή αργία και αποδοχές 6 ημερομίσθια για 5ήμερη εργασία. Για πρώτη φορά κατοχυρώνονται εντός του 7ωρου δύο 15λεπτα διαλείμματα. Επανέρχεται η υπερωρία στο 100% προσαύξηση από την πρώτη ώρα και προβλέπεται απαγόρευση υπερωρίας άνω των 3 ωρών τη μέρα. Κατοχυρώνονται για πρώτη φορά μέσα στη ΣΣΕ ο 13ος και ο 14ος μισθός. Κατοχυρώνονται εκ νέου όλες οι παλιότερες διατάξεις για τα μέτρα προστασίας της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, οι διατάξεις για την κάλυψη από εργατικό ατύχημα από την πρώτη ώρα.
Φυσικά ο αγώνας αυτός δεν λήγει εδώ, επόμενο βήμα είναι εφαρμογή της Σύμβασης στους χώρους δουλειάς. Μια υπόθεση δύσκολη, ειδικά σε αυτές τις συνθήκες έντασης των ανταγωνισμών. Θα χρειαστεί μια σειρά από παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις απέναντι στην κυβέρνηση με αίτημα να κηρυχθεί υποχρεωτική η ΣΣΕ και να εφαρμοστεί σε κάθε χώρο δουλείας.
Το παράδειγμα των εργαζόμενων στη Ζώνη οι οποίοι συσπειρωμένοι στα ταξικά σωματεία του κλάδου, στο ΠΑΜΕ, κατάφεραν να υπογραφεί ΣΣΕ στον κλάδο μετά από σχεδόν 10 χρόνια είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους προκλητικά κουνάνε το δάχτυλο στους αγώνες των εργαζόμενων λέγοντας πως με τις απεργίες και τον αγώνα δεν κερδίζουμε τίποτα. Σε όσους κάνουν εκπτώσεις στις διεκδικήσεις τους σκύβοντας το κεφάλι στις αξιώσεις των εργοδοτών. Σε όσους υπονομεύουν τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, κι όταν δεν το μπορούν τους στρέφουν σε λάθος κατεύθυνση, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον πραγματικό αντίπαλο, την εργοδοσία, το μεγάλο κεφάλαιο.
Σε όλους αυτούς εμείς λέμε ότι υπάρχει ο δρόμος της νίκης! Είναι ο δρόμος της σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές μας που οδηγεί στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής τους. Δεν θα σταματήσουμε να το λέμε. Κριτήριο για το πλαίσιο αιτημάτων μας ήταν και είναι οι δικές μας ανάγκες. Να απαιτήσουμε κάλυψη των απωλειών μας που ούτε τις ξεχάσαμε, ούτε τις αφήνουμε πίσω. Μόνο οι αγώνες μας μπορούν να ανοίξουν δρόμο μπροστά, αρκεί να είναι μαζικοί, μαχητικοί, αποφασιστικοί, με επιθετική διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Αξιοποιώντας την πείρα των εργαζόμενων στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη χρειάζεται να ανάψει η φλόγα της διεκδίκησης Συμβάσεων και σε άλλους χώρους, με αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερους όρους δουλειάς μαζί με τα ταξικά συνδικάτα σε κάθε κλάδο, με αγωνιστές εργαζόμενους σε κάθε χώρο.
Να γίνει πράξη το σύνθημα «Δούλοι του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε».