Γνώμες

Οι Πρεσβυτεριανοί ή Ευαγγελικοί

Γνώμες 22/07/2017 18:07
Οι Πρεσβυτεριανοί ή Ευαγγελικοί

Μια από τις προτεσταντικές ομάδες που κατήργησαν τον βαθμό του επισκόπου και του διακόνου (παρέμειναν οι διάκονοι ως υπεύθυνοι για την φιλανθρωπία) και κράτησαν μόνο τον βαθμό του πρεσβυτέρου -με καθαρά προτεσταντική έννοια και όχι με μυστηριακή χειροτονία νοουμένου- είναι οι Πρεσβυτεριανοί, ή όπως λέγονται στην Ελλάδα Ευαγγελικοί. Αυτοί ακολουθούν τις διδασκαλίες του Ιωάννη Καλβίνου, που ήταν ένας εκ των τριών σημαντικών ηγετών της Διαμαρτυρήσεως στην Ευρώπη, ενώ ο διοικητικός βαθμός (και όχι τόσο ως λειτουργικός) του Πρεσβυτέρου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Γενεύη το 1541, αν και το σύστημά τους παρουσιάστηκε και οργανώθηκε κατά πως είναι σήμερα στην Σκωτία, ιδιαίτερα από τον Ιωάννη Νοξ, μαθητή του Καλβίνου, με την τελική ονομασία ‘Εθνική Εκκλησία της Σκωτίας’ και με κατοχυρωμένη νομοθετικά δογματική πίστη από το 1560 κ.ε.

Στην Αγγλία επήλθε διαχωρισμός των πρεσβυτεριανών ομάδων από την Αγγλικανική Εκκλησία το 1572, στην πόλη Γουώντσγουωρθ, αλλά η πραγματική θρησκευτική ελευθερία κατοχυρώθηκε από τον βασιλιά Ιάκωβο τον Β΄ το 1689. Στη συνέχεια, πολλοί αποσχίστηκαν από τις ενωμένες ομάδες που δημιουργήθηκαν εκεί με τους Συναθροιστές (Κογκρεγκεσιοναλιστές) και οδηγήθηκαν στην αντιτριαδική πίστη των ουνιταρίων. Πολύ αργότερα, και μετά την αναδιοργάνωση του 1836, τελικά ονομάστηκαν το 1844 ‘Πρεσβυτεριανική Εκκλησία της Αγγλίας’.

Στην Ιρλανδία οι Πρεσβυτεριανοί οργανώθηκαν σε αυτοτελή Ομολογία το 1642 και ιδιαίτερα μετά την βίαιη απομάκρυνση πολλών λόγω της διαφωνίας τους με την προσπάθεια επανασύστασης του επισκοπικού βαθμού στην Σκωτία. Στις ΗΠΑ οι Πρεσβυτεριανοί εμφανίστηκαν το 1611 στη Βιργινία και στα επόμενα χρόνια στη Μασαχουσέτη, στη Νέα Υόρκη, στο Μέρυλαντ, στη Φιλαδέλφεια. Όλοι παραδέχονται την Ομολογία Πίστεως του Γουέστμινστερ, αλλά στις ΗΠΑ διακρίνονται σε πρεσβυτεριανούς Καλβινικής διδασκαλίας και σε πρεσβυτεριανούς της Αρμινιακής επίδρασης. Μεγάλες ομάδες στην Αμερική αποτελούν η ‘Πρεσβυτεριανική Εκκλησία στις Ηνωμένες Πολιτείες’, η ‘Συνησπισμένη Πρεσβυτεριανική Εκκλησία Βορείου Αμερικής’ (Αρμινιανικής απόχρωσης), η ‘Μετερρυθμισμένη Πρεσβυτεριανική Εκκλησία’, η ‘Βιβλική Πρεσβυτεριανική Εκκλησία’ κ.α.

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΒΙΝΟΣ δεχόταν ότι: α) Ο Θεός είναι Κύριος, β) ο Χριστός σταυρώθηκε μόνο για τους εκλεκτούς, γ) ο Θεός εκλέγει ποιοι θα σωθούν και ποιοι θα καταδικαστούν (απόλυτος προορισμός), δ) η δε Χάρη Του είναι ακαταγώνιστη, ε) οι άνθρωποι από μόνοι τους δεν έχουν ούτε τη θέληση ούτε τη δύναμη για να σωθούν, ενώ στ) οι προορισμένοι προς σωτηρία δεν αφήνονται από το Θεό να μετακινηθούν προς το κακό. Η διδασκαλία του ΑΡΜΙΝΙΟΥ (Ιάκωβος Χάρμενσεν), ο οποίος καταδικάστηκε το 1619 από την προτεσταντική σύνοδο της Δοτρέχτης που την αποτελούσαν πλειοψηφικά Καλβινιστές θεολόγοι, είναι διαφορετική από εκείνη του Καλβίνου. Το χειρότερο όμως είναι πως στους Αρμινιανούς επικρατούν οι τάσεις άρνησης της Τριαδικότητας του Θεού και της θεότητας του Χριστού.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ των Πρεσβυτεριανών, που βασίζεται στις αποφάσεις της Συνέλευσης του Γουέστμινστερ, περιλαμβάνει, σε γενικές γραμμές: την ‘Ενορία’ (πάστορας και λαϊκοί), τα ‘Πρεσβυτέρια’ (αντιπροσώπους ενοριών ίσως και όλης της πόλεως, ένας πάστορας και ένας Γέροντας από κάθε ενορία, επιλύουν δε τις διαφορές των Ενοριών) και την ‘Γενική Συνέλευση’ (είναι το ανώτατο όργανο και αποτελείται από όλους τους πάστορες και από έναν ορισμένο Πρεσβύτερο από κάθε Ενορία).

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ των Πρεσβυτεριανών ακολουθεί τις αποφάσεις της Συνόδου του Γουέστμινστερ (1643-1647) και περιλαμβάνει δύο Κατηχήσεις, ένα Τυπικό λατρείας και ένα Τύπο διακυβέρνησης της Εκκλησίας. Συνοπτικά: α) σαν μόνη αυθεντία παραδέχονται την Αγία Γραφή, την οποία ερμηνεύουν ελεύθερα και διαφορετικά η μια κοινότητα από τις άλλες, β) απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση και ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ του Γουέστμινστερ, γ) έχουν καταργήσει την έννοια της ειδικής ιεροσύνης και την ειδική Χάρη των μυστηρίων, τα οποία δέχονται σαν απλές τελετές, ε) δέχονται μια αόρατη Εκκλησία στους ουρανούς που αποτελείται από μεγάλο αριθμό εκλεκτών πιστών από διαφορετικές εκκλησίες εδώ στη γη, στ) Η θεία Ευχαριστία είναι γι’ αυτούς μόνο ένα σύμβολο και το Βάπτισμα αποτελεί μόνο ένα σημείο και μια σφραγίδα της Διαθήκης της Χάριτος του πιστού, ζ) η σωτηρία είναι αποκλειστικά δώρο Θεού, ο οποίος προκαταβολικά έχει εκλέξει ποιοι θα σωθούν και ποιοι θα απολεσθούν, η) κατήργησαν την τιμή προς την Θεοτόκο και τους αγίους, θ) κατήργησαν την τιμή προς τις ιερές εικόνες και τα άγια λείψανα, καθώς και τις δεήσεις υπέρ σωτηρίας δια των μνημοσύνων (βλ. ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ, Παντελ. Καρανικόλα, Μητροπ. Κορινθίας, β΄ έκδ., ΑΣΤΗΡ, 1976).

 

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΤΟΥΣ:

ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ:

Η αλήθεια στην Ορθόδοξη Εκκλησία αντλείται όχι μόνο από την Αγία Γραφή, αλλά πρωταρχικά και από την Ιερά Παράδοση (την απορρίπτουν οι Προτεστάντες), που είναι πολύ ευρύτερη από την Αγία Γραφή. Χωρίς την Ιερά Παράδοση η Αγία Γραφή δεν μπορεί ορθόδοξα να ερμηνευθεί, ούτε μπορούν να διασαφηνιστούν σημαντικότατα σημεία της χριστιανικής διδασκαλίας. Επειδή αρνούνται οι Διαμαρτυρόμενοι την Παράδοση της Εκκλησίας έχουν διασπαστεί σε εκατοντάδες ομάδες που η κάθε μια ερμηνεύει τη Βίβλο διαφορετικά και θεωρούν η μια ομάδα την άλλη αποτυχημένη οργάνωση. Ο απ. Παύλος μιλάει όμως για μια πίστη, ένα βάπτισμα, ένα σώμα Χριστού. Ο απ. Ιούδας λέγει ότι «μια πίστη παραδόθηκε μια για πάντα στους αγίους» (1,3). Επομένως, οι πάμπολλες υποδιαιρέσεις τους αποδεικνύουν πως δεν ανήκουν στην μια Εκκλησία του Χριστού. Η ίδια η Γραφή μαρτυρεί ότι η «ΕΚΚΛΗΣΙΑ είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α’ Τιμ. 3,15) και όχι η Αγία Γραφή από μόνη της. Δεν είναι ένα μαγικό βιβλίο που έπεσε από τον ουρανό η Βίβλος αλλά μέσα εκεί έχουν καταγραφεί σημαντικά στοιχεία και αλήθειες της Ι. Παράδοσης, της ίδιας της ζωής της Εκκλησίας, που είναι πάντα ζωντανή, ευαγγελίζεται, θαυματοποιεί, αγιάζει την κτίση, πορεύεται ανά τους αιώνες και δεν μένει μόνο στατικά στην εποχή των αποστόλων. Και μάλιστα η Εκκλησία ενέκρινε τα βιβλία της Αγίας Γραφής που δεχόμαστε ως γνήσια, δηλαδή η αληθινή Παράδοση των αγίων, που χωρίς αυτήν την χριστιανική συνείδηση τα βιβλία της Α.Γ. θα ήταν μια απλή συλλογή άνευ νοήματος.

Οι απόστολοι μετέδωσαν εξάλλου πολύ περισσότερα απ’ αυτά που κατέγραψαν στο χαρτί. Ο ευαγγ. Ιωάννης στην δεύτερη επιστολή του γράφει: «Πολλά έχων υμίν γράφειν ουκ ηβουλήθην δια χάρτου, αλλά ελπίζω ελθείν προς υμάς και ΣΤΟΜΑ ΠΡΟΣ ΣΤΟΜΑ ΛΑΛΗΣΩ» (Β’ Ιω. 12). Αλλά και για το Άγιο Πνεύμα ο Χριστός λέγει ότι μετά την ανάληψή του θα έλθει για να διδάξει και να εξηγήσει στους χριστιανούς όλη την αλήθεια (Ιω. 14,26). Αυτό σημαίνει Ιερά Παράδοση, χωρίς να αλλοιώνει την Γραφή την επεξηγεί. Ο απ. Παύλος παραγγέλνει προς το μαθητή του Τιμόθεο: “Εκείνα ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕΣ από εμένα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να εμπιστευθείς σε πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους” (Β’ Τιμοθ. 2,2). Άλλωστε, ποια βιβλία της Κ.Δ. είναι γνήσια; Το αναφέρει η Γραφή; ΌΧΙ! Ποιες ημέρες οφείλουμε να πηγαίνουμε στην Εκκλησία; Το αναφέρει η Γραφή; ΟΧΙ! Ποιους ύμνους χρησιμοποιούμε; Τους αναφέρει η Αγία Γραφή; ΟΧΙ! Πώς τελείται το βάπτισμα; Το αναφέρει η Γραφή; ΟΧΙ! κ.λπ. Για όλα αυτά επομένως και για πολλά άλλα (το σημείο του σταυρού, στροφή προς ανατολάς, η τέλεση των μυστηρίων κ.ο.κ.) μάς πληροφορεί η αγία Παράδοση. Η ερμηνεία της Αγίας Γραφής πρέπει να γίνεται υπό το φως της ερμηνείας των Πατέρων της Εκκλησίας (19ος καν. Πενθέκτης Οικ. Συνόδου), διότι «πάσα προφητεία Γραφής, ΙΔΙΑΣ ΕΠΙΛΥΣΕΩΣ ΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ….» (Β΄Πετρ. 1,19).

 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

Οι προτεστάντες διατύπωσαν την παράδοξη ιδέα περί αοράτου Εκκλησίας, που δήθεν αποτελείται από άγνωστα εξωτερικά μέλη, που ανήκουν σε όλες τις ορατές Εκκλησίες. Η Εκκλησία του Χριστού όμως πάνω στη γη δεν είναι αόρατη, όπως δέχονται. Αποτελείται και από αγαθούς και από φαύλους και το γενικό ξεκαθάρισμα θα γίνει κατά τη μέλλουσα κρίση [βλ. παραβολή των Ζιζανίων (Ματθ. 13,24-43), των Δέκα Παρθένων (Ματθ. 25,1-14), του γάμου του γιού του Βασιλέως (Ματθ. 22,7-14) κ.λπ.]. Μάλιστα, ορισμένες Προτεσταντικές ομάδες θεωρούν τις άλλες ομολογίες, δόγματα και «Εκκλησίες», «παιδιά της Βαβυλώνος» και τις αποκαλούν ‘ξεπεσμένες διδασκαλίες’. Γεγονός είναι όμως ότι η μια, αγία, καθολική και αποστολική, Ορθόδοξη του Χριστού Εκκλησία, υπήρχε από την εποχή της δράσεως των αποστόλων (σώζονται οι επισκοπικοί κατάλογοι που αποδεικνύουν την αποστολική διαδοχή μέχρι σήμερα), υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι το τέλος του κόσμου. Αντίθετα οι Διαμαρτυρόμενοι «γεννήθηκαν» το 16ο αιώνα και οι Πεντηκοστιανοί μόλις τον 19ο αιώνα. Έτσι, στις Πράξεις των Αποστόλων, για την ορατή και όχι όπως πιστεύουν αόρατη Εκκλησία του Χριστού, διαβάζουμε: «Προσέχετε, λοιπόν, τον εαυτόν σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σάς έθεσε επισκόπους ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΙΜΑΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Θεού, την οποία έκανε δική του δίνοντας το αίμα του» (20,28). Ακόμη ο απ. Παύλος αναφέρει: «Εγώ είμαι ο τελευταίος ανάμεσα σε όλους τους αποστόλους. Εγώ δεν είμαι άξιος ούτε να ονομάζομαι απόστολος, γιατί καταδίωξα ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Θεού» (Α΄ Κορ. 15,9). Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος παραγγέλνει για τον αμαρτάνοντα ότι «εάν και της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ παρακούσει, ας είναι σε σένα όπως ο εθνικός και ο τελώνης» (Ματθ. 18,17). Και αλλού ο Παύλος λέγει «εάν κάποιος δεν μπορεί να διοικήσει το δικό του σπίτι πώς θα επιμεληθεί την ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Θεού;» Αυτά για την ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗ και αγωνιζόμενη επί γης Εκκλησία. Διότι υπάρχει και η ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΑ Εκκλησία των αγίων στους Ουρανούς: ‘Στην οικία του πατρός μου πολλές μονές υπάρχουν’ (Ιω. 14,2) λέγει ο Κύριος, και ‘πορεύομαι να σας ετοιμάσω τόπο’. Οι ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ στην Αποκάλυψη (5,8-9/ 8,3) που αναπέμπονται προς το Αρνίον δείχνουν επίσης την Εκκλησία των αγίων στους ουρανούς.

 

ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ

Οι Ευαγγελικοί κατήργησαν όπως είπαμε τους τρεις βαθμούς μυστηριακής ιεροσύνης. Όλοι οι κληρικοί όμως και των τριών βαθμών, για τους οποίους υπάρχουν σαφείς μαρτυρίες στην Κ.Δ., καθίσταντο και καθιερώνονταν δια χειροτονίας. Αυτό σημαίνει ΜΥΣΤΗΡΙΟ. Πχ. στις Πρ. 14,23 λέγεται ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ πρεσβυτέρους στην Αντιόχεια και το Ικόνιο. Άρα ήσαν και οι δύο τους επίσκοποι, δεν ήσαν απλοί παπάδες. Ο Τίτος είναι ακόμη επίσκοπος Κρήτης και ο Τιμόθεος Εφέσου. Επομένως από τις τάξεις των αποστόλων, προφητών και διδασκάλων ξεχώρισαν τρεις βαθμοί που καθιερώθηκαν τελεσίδικα διακριθέντες μεταξύ τους. Για τους διακόνους ο Παύλος προτρέπει: «οι διάκονοι πρέπει να είναι σεμνοί… να κατέχουν το μυστήριο της πίστεως με καθαρή συνείδηση» (Α’ Τιμ. 3,8-13). Για τους επισκόπους φαίνεται ότι είναι ανώτερος βαθμός και στην Αποκάλυψη. Εκεί το Άγιο Πνεύμα παραγγέλνει διάφορα στους ‘αγγέλους’ των επτά Εκκλησιών και ως άγγελοι είναι λογικό να νοηθούν οι επίσκοποι των Εκκλησιών αυτών (Αποκ. 2 & 8). Έχουν επίσης ΕΞΟΥΣΙΑ να χειροτονούν πρεσβυτέρους οι επίσκοποι όπως φαίνεται στην επιστολή προς Τιμόθεο (Α’ Τιμ. 5,22). Έχουν ακόμη οι ιερείς την εξουσία ΤΟΥ ΔΕΣΜΕΙΝ ΚΑΙ ΛΥΕΙΝ αμαρτήματα (Ιω. 20,21). Αυτό προϋποθέτει ειδική Χάρη. Λέγει ο απ. Παύλος: «Εάν καυχηθώ …ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ που μας έδωσε ο Κύριος προς οικοδομή σας και όχι για καταστροφή σας, δεν θα ντροπιαστώ» (Β’ Κορ. 10,8). Αλλά και το ΕΥΧΕΛΑΙΟ, που είναι εκκλησιαστικό μυστήριο, θαυματουργεί ΜΟΝΟ δια των ιερέων: «Ασθενεί κάποιος ανάμεσά σας; ΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥΣ της εκκλησίας και ας προσευχηθούν επάνω του, αφού τον αλείψουν με λάδι στο όνομα του Κυρίου και η προσευχή που έγινε με πίστη θα θεραπεύσει τον ασθενή» (Ιακ. 5,14-15). Τη Χάρη ακόμη του Αγίου Πνεύματος μόνο οι απόστολοι μπορούσαν να μεταδώσουν: «Τότε ΕΒΑΖΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ και ελάμβαναν Πνεύμα Άγιον» (Πράξ. 8,14-17 – 20,28). Τα ανωτέρω πιστοποιούν την ύπαρξη ειδικής ιεροσύνης στην πρώτη Εκκλησία και όχι την ισοπέδωση λαϊκών και κληρικών που διδάσκουν οι προτεστάντες. Στην Π.Δ. όλοι οι Ισραηλίτες καλούνται ‘βασίλειον ιεράτευμα’ (Εξ. 19,6) παρ’ όλο όμως αυτό υπήρχε παράλληλα ιερατείο στο ναό Σολομώντος και καθιερωμένοι αρχιερείς, ιερείς και λευίτες (Εξ. 28,1 / Δευτ. 13,12 / Ιερ. 3,15 / Ης. 66,21), που μόνο αυτοί τελούσαν τις θυσίες.

 

ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΓΕΝΙΚΑ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΟΤΙ ΔΙΚΑΙΩΝΟΜΑΣΤΕ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ

Ο απ. Παύλος όμως λέγει: “δεν θα δικαιωθούν ενώπιον του Θεού, εκείνοι που ακούνε το νόμο, αλλά ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ το νόμο θα κηρυχθούν δίκαιοι” (Ρωμ. 2,13). Και ο Κύριος διδάσκει: “Δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών καθένας που μου λέγει ‘Κύριε, Κύριε’, αλλά ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ το θέλημα του Πατέρα μου του επουράνιου” (Ματθ. 7,21). Χαρακτηριστικά ακόμη ο απ. Ιάκωβος αναφέρει: «Ποια είναι η ωφέλεια, αδελφοί μου, εάν λέγει κανείς ότι έχει πίστη, δεν έχει όμως έργα; Μήπως είναι δυνατόν η πίστη του να τον σώσει; ….. η πίστη, ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΓΑ, ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΗ καθ’ εαυτήν» (2,14-17). Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων λέγει: «Ο της Θεοσεβείας τρόπος εκ δύο τούτων συνέστηκε: δογμάτων ευσεβών και πράξεων αγαθών. Και ΟΥΤΕ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΡΓΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ευπρόσδεκτα τω Θεώ, ούτε τα μη μετ’ ευσεβών δογμάτων έργα τελούμενα προσδέχεται ο Θεός» (Κατηχ. 4,2 PG 33,456).

 

ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ, ΠΙΣΤΕΥΕ Ο ΚΑΛΒΙΝΟΣ, ΘΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ: Η Αγία Γραφή αντίθετα διδάσκει ότι ο πιστός μπορεί να ‘πέσει’ ακόμα κι αν βρίσκεται σε ύψη αγιότητας: “Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται, ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΕΙ μήπως πέσει” (Α’ Κορ. 10,12), και “ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ τον εαυτόν σας, για να μην χάσετε εκείνα για τα οποία εργαστήκαμε, αλλά να πάρετε την ανταμοιβή σας στο ακέραιο” (Β’ Ιω. 8). Προτρέπονται μάλιστα οι πιστοί να κατεργάζονται τη σωτηρία τους “ΜΕ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟ” (Φιλιππ. 2,12).

 

ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΑΠΛΗ ΤΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Το βάπτισμα είναι βασικότατο μυστήριο, όχι απλά σημείο εισδοχής στην κοινότητα, που το πιστοποιούν τα λόγια του απ. Πέτρου: «Ενώ κατασκευαζόταν η κιβωτός, στην οποία ολίγοι, δηλαδή οκτώ ψυχές, πέρασαν ασφαλείς δια μέσου του νερού, του οποίου το αντίτυπο, δηλαδή το βάπτισμα, ΣΩΖΕΙ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ….» (Α’ Πέτρ. 3,19-21). Είναι μάλιστα λουτρό σωτηρίας: «Σήκω και βαπτίσου και ΠΛΥΣΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΟΥ, αφού επικαλεσθείς το όνομα του Κυρίου» (Πραξ. 22,16). Όταν ο απ. Πέτρος αμέσως μετά τη Χάρη της Πεντηκοστής μίλησε μπροστά σε χιλιάδες Εβραίους για τον αναστημένο Χριστό, σε ερώτησή τους «τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε», δεν τους είπε ότι αρκεί η πίστη τους, αλλά «Να μετανοήσετε και ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΑΣ στο όνομα του Ιησού Χριστού ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣΑΣ και έτσι θα λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος» (Πρ. 2,38). Ο Κύριος λέγει επίσης: «Ο πιστεύσας ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΘΕΙΣ σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Ματθ. 28,19 / Μαρκ. 16,16) και πάλι «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3,27) διδάσκει ο Παύλος. Αρνούνται οι Προτεστάντες και τον Νηπιοβαπτισμό. Το βάπτισμα και των νηπίων ήταν όμως συνήθεια και στην πρώτη Εκκλησία. Στις Πράξεις ο απ. Πέτρος προσκαλεί ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ στη σωτηρία δια του βαπτίσματος: «Για σας είναι η υπόσχεση λέει ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ» (2,38-39). Εξάλλου όταν η Γραφή λέγει ότι βαπτίσθηκε ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ της Λυδίας (Πρ. 16,15), ο δεσμοφύλακας του Παύλου και του Σίλα και ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ (Πρ. 16,33) και ο ‘ΟΙΚΟΣ’ του Στεφανά (Α’ Κορ. 1,16), σαφώς εννοείται ότι βαπτίσθηκαν και τα παιδιά τους.

 

ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Μόνο με το Χρίσμα ενεργοποιούνται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στους βαπτισμένους Χριστιανούς, αφού και οι απόστολοι “έθεταν τα χέρια πάνω τους και ΛΑΒΑΙΝΑΝ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ” (Πράξ. 8,14-17). Στην Έφεσο, “όταν ο Παύλος έβαλε τα χέρια πάνω τους (και μόνο τότε) ήλθε σ’ αυτούς το Πνεύμα το Άγιο” (Πράξ. 19,1-6). Ο απ. Ιωάννης επίσης λέγει: “Σε εσάς μένει μέσα σας το χρίσμα που λάβατε απ’ Αυτόν και δεν έχετε ανάγκη να σας διδάσκει κάποιος” (Α’ Ιω. 2,27).

 

Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΔΕΝ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΑΠΛΑ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Θεωρούν ότι πρόκειται για τελετή ανάμνησης και όχι πραγματική μεταβολή σε σώμα και αίμα Χριστού. Η ανάμνηση όμως ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΕΙ την πραγματικότητα της παρουσίας Του υπό τα είδη του άρτου και του οίνου και την αναίμακτη θυσία Του, η οποία προσφέρεται στο διηνεκές μετά από εντολή δική Του: «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22,19 – Α’ Κορ. 11,25). Διότι λέγει: «Λάβετε και φάγετε. Αυτό ΕΙΝΑΙ το σώμα μου» και πάλι «Αυτό ΕΙΝΑΙ το αίμα μου, που επισφραγίζει την νέα διαθήκη και χύνεται για χάρη όλων, για να τους συγχωρηθούν οι αμαρτίες» (Ματθ. 26,27-28). Η σημασία του ρήματος ‘εστί’ (είναι) είναι πολύ δυναμική και δεν αφήνει αμφιβολίες πως πρόκειται για πραγματική θυσία. Άλλωστε όταν ο Κύριος αναφέρεται στη σάρκα του ως τον εξ ουρανού άρτον, από τον οποίον κοινωνώντας οι πιστοί θα ζήσουν αιώνια ζωή (Ιω. 6,48-51), οι παρευρισκόμενοι και ακροατές Ιουδαίοι αντελήφθησαν, πολύ σαφώς, πως μιλούσε για το σώμα Του, γι’ αυτό και αντέδρασαν λέγοντας «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΝΑ ΦΑΜΕ ΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ;» (Ιω. 6,52). «Και ο άρτος που εγώ θα δώσω ΕΙΝΑΙ η σάρκα μου, που θα την δώσω για να ζήσει ο κόσμος». Μάλιστα τον εγκατέλειψαν όλοι εξαιτίας αυτής της διδαχής Του, εκτός από τους μαθητές Του, προς τους οποίους απευθύνεται και τους ρωτά: «Μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε;» (Ιω. 6,67). Δεν μεταβάλλει δηλαδή το νόημα των φράσεών του ο Ιησούς, αλλά ενέμεινε στη σωτηριολογική σημασία τους, με τον κίνδυνο να μην εισακουστεί ούτε από τους δικούς Του. Εξάλλου, ο Παύλος σε επιστολή του προς τους Κορίνθιους, τους νουθετεί ως εξής: «Όποιος λοιπόν τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου. …. Έτσι εξηγείται ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΟΥΣ, ελαφρά και βαριά, ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ, καθώς και αρκετούς θανάτους» (Α’ Κορ. 11,27-30). Αν είναι σύμβολο και μόνο η Θ. Μετάληψη, πως τότε παρατηρούνταν τόσες ασθένειες και θάνατοι λόγω της ανάξιας προσέλευσης σ’ αυτήν;

 

ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ο Χριστός όμως δίδει εξουσία στους αποστόλους Του: “ΌΣΑ ΔΕΣΕΤΕ στη γη, θα είναι ΔΕΜΕΝΑ στον ουρανό, και όσα ΛΥΣΕΤΕ στη γη θα είναι ΛΥΜΕΝΑ στον ουρανό” (Ματθ. 18,18) και πάλι τους λέγει: “Σε όποιον συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες. ΣΕ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΙΣ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΕΣ, ΘΑ ΚΡΑΤΗΘΟΥΝ ΕΤΣΙ» (Ιω. 20,23). Αλλά και στον Πρόδρομο Ιωάννη εξομολογούντο τις αμαρτίες τους οι Εβραίοι (Ματθ. 3,6) και ο βασιλιάς Δαυίδ εξομολογήθηκε το μεγάλο του παράπτωμα στο Θεό μέσω του προφήτη Νάθαν [Β’ Βασιλ. (Β’ Σαμ.) 12,13 και Ψαλμ. 50]. Στο Λευιτικό αναγράφεται «Ο ιερέας θα τελέσει την τελετουργία για την εξιλέωση της κοινότητας και ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ» (4,20) και σε άλλο σημείο «Ο ιερέας θα κάνει την τελετουργία της εξιλέωσης … έτσι θα συγχωρηθεί ολόκληρη η ισραηλιτική κοινότητα μαζί και οι ξένοι..» (Αριθμ. 15,25-26). Όργανο επομένως για τη συγχώρηση των του λαού ανομημάτων είναι οι ιερείς. Αλλά και στους αποστόλους εξομολογούντο τα παραπτώματά τους πολλοί πιστοί ζητώντας συγχώρεση από το Θεό: «Πολλοί από τους χριστιανούς έρχονταν και ομολογούσαν τις αμαρτίες τους, φανερώνοντας τις πράξεις τους» (Πραξ. 19,18). Πιστεύουν οι Διαμαρτυρόμενοι ότι το αίμα του Χριστού εξαλείφει κάθε αμάρτημα χωρίς να χρειάζεται η εξαγόρευση ενώπιον του ιερέως. Ο απ. Παύλος αντίθετα θεωρούσε τον εαυτόν του αμαρτωλό, αν και είχε προσφέρει τα πάντα στον Χριστό και είχε αρπαχθεί έως τρίτου ουρανού: «Ο Χριστός Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς, ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΠΡΩΤΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ» (Α’ Τιμ. 1,15). Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπητός μαθητής, συμπληρώνει: «Εάν ισχυρισθούμε ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ τους εαυτούς μας, και η αλήθεια δεν είναι μέσα μας» (Α’ 1,8).

 

ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ: Α) ΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΚΑΙ Β) ΤΙΣ ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Α) Λατρεία αρμόζει φυσικά μόνο στον Τριαδικό Θεό (Δευτερ. 6,13). Στους αγίους αποδίδεται τιμητική προσκύνηση ως φίλους του Θεού: Στη Γένεση ο Αβραάμ προσκύνησε τους τρείς ξένους κοντά στη δρυ Μαμβρή (18,2). Ο Ιακώβ προσκύνησε τον Ησάυ (33,3). Ο Βαλαάμ προσκύνησε τον άγγελο του Κυρίου (Αριθ. 22,31). Ο Δαυίδ προσκύνησε τον Ιωνάθαν (Α’ Βασιλ. 20,41). Ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας προσκύνησε τον άγιο προφήτη Δανιήλ (Δαν. 2,46) και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος προσκύνησε τον άγγελο της Αποκαλύψεως δύο φορές (Αποκ. 19,10-22,8).

Β) Στην Αποκάλυψη διδάσκεται ότι “ανέβηκε ο καπνός του θυμιάματος ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ από το χέρι του αγγέλου μπροστά στο Θεό” (Αποκ. 8,4). Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη, αν και ο Δαυίδ είχε πεθάνει πριν από εκατοντάδες χρόνια, ο Θεός υπόσχεται: “Θα υπερασπισθώ την Ιερουσαλήμ και θα τη σώσω, για να τιμήσω τ’ όνομα μου ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ που έχω δώσει στο Δαυίδ το δούλο μου” (Δ’ Βασ. 19,34). Οι Διαμαρτυρόμενοι δεν δέχονται άλλους μεσίτες εκτός του Ιησού Χριστού. Την ίδια πίστη έχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία, με την απόλυτη έννοια του όρου ‘μεσίτης’. Με σχετική όμως έννοια, μεσίτες υπάρχουν πολλοί, οι άγιοι της Εκκλησίας, που κοντά στο Θεό ευρισκόμενοι παρακαλούν, προσεύχονται και προστρέχουν για χάρη μας. Διότι διαφορετικά αν δεχθούμε κατά γράμμα το «ένας υπάρχει Θεός, ένας και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α’ Τιμ. 2,5), στο οποίο και στηρίζονται, θα πρέπει να απορρίψουμε τη θεότητα του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, εφόσον τον Χριστό αναφέρει μόνο ως άνθρωπο και το Άγιο Πνεύμα δεν το συμπεριλαμβάνει στη Θεότητα. Με την ίδια σχετική έννοια, κατά Χάρη υπάρχουν πολλοί θεοί: «Εγώ είπα: ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΘΕΟΙ και υιοί Υψίστου» (Ψλμ. πα’,6) και πολλοί σωτήρες: «Ως απόστολος σταλμένος στα έθνη… ίσως κάνω τους ομοεθνείς μου να ζηλέψουν ΚΑΙ ΣΩΣΩ μερικούς απ’ αυτούς» (Ρωμ. 11,13-14). Ο απ. Ιάκωβος λέγει: «Αυτός που επιστρέφει αμαρτωλό από την πλανεμένη οδόν του, ΘΑ ΤΟΥ ΣΩΣΕΙ την ψυχή από το θάνατο και θα καλύψει πλήθος αμαρτιών» (5,20).

Άλλωστε ο απόστολος Πέτρος είχε διαβεβαιώσει τους πιστούς ότι μετά την εκδημία του ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕ Ο ΙΔΙΟΣ «ώστε να μπορείτε να φέρνετε στο νου σας όλα αυτά τα πράγματα σε κάθε περίσταση, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΘΑ ΕΧΩ ΦΥΓΕΙ απ’ αυτή τη ζωή» (Β’ Πετρ. 1,13-15). Και ο προφήτης Ηλίας εξ ουρανού, 15 χρόνια μετά την ανάληψή του, επικοινωνεί με τον βασιλέα Ιωράμ για να τον ελέγξει για τις θανάσιμες αμαρτίες του (Β’ Παραλ. 21,12…). Με την προσευχή του Ιούδα του Μακκαβαίου αναφέρεται ότι εμφανίσθηκαν ο αρχιερέας Ονίας που είχε φονευθεί πριν από χρόνια (Β’ Μακκ. 4,34-38) και ο προφήτης Ιερεμίας, που είχε πεθάνει το 580 π.Χ. Ο Ονίας με υψωμένα τα χέρια προσευχόταν για όλο το έθνος και ο Ιερεμίας για το λαό και την αγία πόλη Ιερουσαλήμ (Μακκ. 2,15 – 12-16). Ο Θεός ακόμη πολλές φορές άλλαξε αποφάσεις με τις μεσιτείες των αγίων και δεν κατέστρεψε το λαό Του (Εξ. λβ’ 11-14, Αρ. 14,13, Α’ Βασιλ. 7,9 – 12,23), που σημαίνει ότι οι άγιοι, ευρισκόμενοι πολύ πιο κοντά στο Θεό, μπορούν με τη ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΤΡΕΧΟΥΝ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝ (Ο Θεός στην ουσία θαυματοποιεί μέσω αυτών).

 

ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Όμως, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ: α) Ο Ιωσήφ ήθελε να εγκαταλείψει την Μαριάμ και να τη διώξει κρυφά, μόλις αντιλήφθηκε πως “πριν να συνευρεθούν” έμεινε έγκυος (Ματθ. 1,18-19), β) Πληροφορήθηκε από άγγελο Κυρίου ότι “εκείνο που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα” (Ματθ. 1,20), γ) Η ίδια η Παναγία ομολογεί ότι δεν γνωρίζει άνδρα και εκπλήσσεται για το γεγονός, και δ) Ο αρχάγγελος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου αποκαλύπτει ότι πρόκειται για θεία γέννηση εκ Πνεύματος Αγίου (Λουκ. 1,34-35).

ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ: Οι Διαμαρτυρόμενοι κάνουν χρήση, γενικά, του σημείου, όπου ο ευαγγελιστής Ματθαίος λέγει ότι ο Ιωσήφ “δεν είχε καμιά σχέση μαζί της, ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ γέννησε τον γιο της τον ΠΡΩΤΟΤΟΚΟ” (1,25). Το ‘ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ’ όμως σημαίνει στην Αγία Γραφή ΜΙΑ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΗ ΤΩΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ και όχι το ‘μετά’. Στο Β’ Βασιλειών 6,23 π.χ. αναφέρεται: “Και η Μελχόλ, η κόρη του Σαούλ, δεν γέννησε παιδί, ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΠΕΘΑΝΕ”. Φυσικά δεν γέννησε ούτε και μετά το θάνατό της. ‘ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ’: α) Ονομαζόταν το πρώτο παιδί που γεννιόταν σε κάθε σπιτικό, ακόμη κι αν ΔΕΝ επακολουθούσε δεύτερο (πχ. Εξ. 2,12-13 / 34,19) κ.ε.), και β) Η λέξη έχει την έννοια του μοναδικού, του διακεκριμένου, του ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΓΑΠΗΤΟΥ και όχι αναγκαστικά του πρώτου παιδιού: π.χ. “Τάδε λέγει Κύριος, ΥΙΟΣ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΜΟΥ Ισραήλ” (Εξ. 4,22), και “ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ εν ουρανοίς” (Εβρ. 12,23) ονομάζονται οι χριστιανοί από τον απ. Παύλο. ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ: Οι αδελφοί και οι αδελφές του Ιησού, που αναφέρονται στη Γραφή είναι παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενη γυναίκα του, που είχε ήδη πεθάνει, ή πρόκειται για ξαδέλφια του Ιησού, αφού οι Εβραίοι συνήθιζαν να αποκαλούν τους στενούς συγγενείς ‘αδελφούς’ (πχ. Γεν. 29,15 - 14,14).

 

ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Στο βιβλίο του Νεεμία, αντίθετα, διασώζεται ότι οι Ιουδαίοι “είχαν συγκεντρωθεί για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τις δικές τους ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥΣ” (9,1-2). Αλλά και στο Β’ Μακκαβαίων ο γενναίος Ιούδας «συγκέντρωσε συνεισφορές από κάθε άνδρα… κι έστειλε στα Ιεροσόλυμα…. Έτσι έκαναν τη θυσία ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΙΛΕΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ, ώστε ν’ απαλλαγούν οι τελευταίοι από την αμαρτία που είχαν διαπράξει» (12, 43-45). Ο απ. Παύλος ΕΥΧΕΤΑΙ να βρει η ψυχή του Ονησιφόρου, που είχε ήδη πεθάνει, έλεος από τον Κύριο “εν εκείνη τη ημέρα” (Β’ Τιμοθ. 1,18) της Β’ Παρουσίας Του. Αλλά και μέσα στις κατακόμβες σώζονται επιγράμματα-προσευχές προς το Θεό ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ των ψυχών των κεκοιμημένων χριστιανών.

 

ΔΕΝ ΤΙΜΟΥΝ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

«Η τιμή της εικόνας πηγαίνει στο πρωτότυπο», διδάσκει η Εκκλησία μας. Ο Θεός παραγγέλλει στην Παλαιά Διαθήκη την κατασκευή ομοιωμάτων αγγέλων, «δύο Χερουβίμ χρυσοτορνευτών» (Εξόδ. 25,17), «στα άγια των αγίων Χερουβίμ δύο» (Β’ Παραλ. 3,10) και «Χερουβίμ δόξης» (Εβρ. 9,5), διότι με αυτά λατρευόταν ο ίδιος ο Θεός και όχι τα αντικείμενα καθεαυτά. Άλλωστε, ό,τι έρχεται σε επαφή με τη Χάρη του Θεού έχει τη δυνατότητα να θαυματουργήσει, όπως και οι εικόνες. Στην Π.Δ. η ράβδος του Μωυσή κάνει θαύματα (Εξόδ. 4,3 / 7,20 / 8,13), το χάλκινο φίδι κάνει θαύματα (Αριθμ. 21,8-9), η Κιβωτός της Διαθήκης κάνει θαύματα (Α’ Παραλ. 13,9-10), η ράβδος του Ααρών βλασταίνει (Αριθ. 17,23), αλλά και τα σουδάρια του Παύλου θεράπευαν πλήθος αρρώστων (Πράξ. 19,12). Ο Ναός του Σολομώντα περιείχε εξάλλου γλυπτά λεόντων και αναπαραστάσεις από τη φύση και το ζωικό βασίλειο. Πώς τότε δεν οργίστηκε ο Θεός; (Γ΄ Βασιλ. 9,3). Όπως είπαμε, διότι δεν εχρησιμοποιούντο ως ειδωλολατρικές απεικονίσεις, αλλά Η ΤΙΜΗ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ της δόξης και δεν έμενε στα υλικά αντικείμενα. Το ίδιο συμβαίνει, όσον αφορά τα ανθρώπινα, και με τις φωτογραφίες προσφιλών προσώπων, αλλά ιδίως με την Αγία Γραφή ως βιβλίο και περιεχόμενο. Οι Διαμαρτυρόμενοι δηλαδή τιμούν και αυτοί το περιεχόμενό της και όχι τα φύλλα, το χαρτί, τα σχεδιαγράμματα, τα γράμματα, τις ξύλινες ή μεταλλικές επενδύσεις κ.λπ.

 

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

«Αντιευαγγελικοί οι Ευαγγελικοί», Δ. Παναγόπουλου, εκδ. Ν. Παναγόπουλος, Αθήναι.
“Aπειλή για την Ορθοδοξία μας», Γεωργίου Ψαλτάκη, εκδ. ‘Ο Σωτήρ’, Αθ. 1997.
«Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων», π. Αντ. Αλεβιζόπουλου (+), εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης, β’ εκδοση, 1991.
Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας, εκδ. Βιβλικό Κέντρο "`Αρτος Ζωής", Αθ. 1980.
«Νεοπεντηκοστιανοί στην Ελλάδα», Μοναχής Αντωνίας, Αθ. 1999.
«Οι αιρετικοί Προτεστάντες», Μητροπολίτου Κορινθίας Παντελεήμονος Καρανικόλα, εκδ. ‘Αστήρ’, β’ εκδ., 1976.
«Πεντηκοστιανισμός, αίρεσις και πλάνη», Δημ. Κοκκόρη, Αθ. 1997.

 

Εικόνα: ο Ιωάννης Καλβίνος, ένας εκ των ηγετών της Διαμαρτύρησης του 16ου αιώνα,

Από : thewardrobedoor.com/2014/07/church-history-101-john-calvin.html