Ένας άνθρωπος δεν φεύγει από την πατρίδα του, από τις ρίζες του ,από τον τόπο του και τους δικούς γιατί θέλει να φύγει, φεύγει γιατί δεν μπορεί να μείνει.
Πάνω από 200.000 Έλληνες, νέοι επιστήμονες κάτω των 36 ετών έχουν φύγει από την χώρα μας στο εξωτερικό από την έναρξη της κρίσης. Πραγματική τραγωδία. Ένας απέραντος φαύλος κύκλος αστάθμητων και μη παραγόντων αναγκάζει την δύναμη της φαιάς ουσίας να προτιμά την απόδραση από τον αργό θάνατο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών 550.000 νέοι με υψηλά ποσοστά εκπαίδευσης και εξειδίκευσης μετανάστευσαν στο εξωτερικό (Ευρωπαική Ένωση, Η Π Α κλπ .) την περίοδο 1996-2007 (OECD 2008 ) με πολλαπλά πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά . Γερμανία και Αγγλία οι προσφιλέστεροι προορισμοί, απορροφώντας το 50 ο/ο των Ελλήνων που μεταναστεύουν. Ασφαλώς η μεταβολή αυτή δεν οφείλετε αποκλειστικά στην κρίση αυτή καθ’ εαυτή, αλλά και την απουσία επιχειρήσεων και μονάδων δραστηριότητας που χρειάζονται εξειδικευμένο προσωπικό υψηλών προδιαγραφών.
Ποιοι ήταν όμως οι λόγοι αυτής της ανθρωποτραγωδίας-θυσίας που τραυμάτισε τις ψυχές νέων ως επί το πλείστον ανθρώπων; Εκτιμάται ότι η αναξιοκρατία, η αδιαφάνεια, η αβεβαιότητα, η διαφθορά, η αδικία, η ανεργία, οι ελαστικές συνειδήσεις και οι ανισοκατανομές στην παραγωγική εργασία εκτόξευσαν το πρόβλημα. Η κρίση, η απουσία θέσεων εργασίας με αυξητική τάση κλπ , ο φόβος μιας ζωής δίχως μέλλον και σιγουριά για το αύριο διώχνει από την χώρα τα παιδιά της. Το επιστημονικό αυτό δυναμικό, πολύ σημαντικό για την ανάπτυξη της χώρας, χάνεται και παραμένει κυριολεκτικά στα αζήτητα . Είναι μια κακή ένδειξη για το που βρίσκεται η χώρα, με την ανεργία γύρω στο 30ο/ο και την εργασία να υποβαθμίζεται συνεχώς ως περιεχόμενο.
Σήμερα ξυπνούν οι μνήμες από τα μεγάλα μεταναστευτικά-μεταπολεμικά κύματα των δεκαετιών 1960-1970 από τις χώρες του Ευρωπαικού νότου, σ’ ένα κλίμα μαζικής απογύμνωσης του παραγωγικού ιστού της χώρας μας από μορφωμένους νέους, ανώτερης-ανώτατης εκπαίδευσης και μόρφωσης και όχι ανειδίκευτους ‘’γκάσταρμπάιτερ’’ όπως οι γονείς και οι παππούδες μας. Το Ελληνικό brain-drain (όρος του 1963 για την ‘’φυγή’’ στις ΗΠΑ ) εκδηλώθηκε έντονα με τα πρώτα μνημονιακά μέτρα.
Έτσι λοιπόν οι ανεπτυγμένες χώρες του Ευρωπαϊκού βορρά παίρνουν έτοιμους τους επιστήμονες χωρίς να ξοδεύουν ούτε ένα σέντς. Τους παίρνουν δωρεάν με κύρια δεξαμενή αυτών που τελείωσαν την Ιατρική . Ένας φοιτητής της Ιατρικής σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, κοστίζει ετησίως στο Ελληνικό κράτος 12.000 ευρώ και μέχρι να τελειώσει τις σπουδές του ( 7 χρόνια μέσος όρος ) στοιχίζει 84.000 ευρώ.
Η Ελλάδα των μνημονίων, σε αντίθεση με την Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη που υπήρξαν πόλος έλξης επιστημόνων της εποχής, είναι μια χώρα που παρακολουθεί ανήμπορη την διαρροή του επιστημονικού της προσωπικού. Η φυγή επιστημόνων οδηγεί την χώρα σ’ ένα φαύλο κύκλο περιορισμένης ανάπτυξης και επισημαίνει το φαινόμενο εξόδου πτυχιούχων και μετανάστευσης εγκεφάλων . Βέβαια οι επιπτώσεις της φυγής στα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας δεν είναι ακόμα μετρήσιμες.
Η Ελλάδα παρά την κρίση που περνούμε οφείλει να ασκήσει μια διαφορετική πολιτική . Είναι σε λάθος κατεύθυνση να επιβάλλονται οριζόντια μέτρα σε όλους και σε όλα χωρίς διακρίσεις. Απαιτείται συμμάζεμα των πραγμάτων με σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές, όταν μάλιστα δεν χρειάζεται για όλες αυτές τις αλλαγές πάντα το χρήμα. Η φιλοσοφία μας πρέπει να γίνει ανταγωνιστική σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες. Θέλουμε η Ελληνική πολιτεία να σπουδάζει και να αξιοποιεί τα παιδιά της προς όφελος της χώρας.
Οι νέοι μας βιώνουν μια μεθοδική και εκτεταμένη επίθεση στη ζωή τους . Ένα τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό με γνώσεις, ιδέες και διάθεση. Ένα δυναμικό που προς το παρόν αντιμετωπίζεται μόνον στατιστικά με τη απάντηση χωρίς συγκεκριμένη αντιμετώπιση. Δυστυχώς λυπούμαι που θα το καταθέσω αλλά η πατρίδα γερασμένη και αφυδατωμένη, ανήμπορη να αντιδράσει, δίδει στον παραγωγικό ιστό της εισιτήρια χωρίς επιστροφή.