Μου ‘κοψαν δάχτυλο ένα

Μου ‘μεναν αρκετά

Μου ‘κοψαν δάχτυλα πέντε

Έγραφα λίγο πιο αργά

 

Μου ‘κοψαν απ’ τον αγκώνα χέρι

Έγραφα απ’ τ’ αριστερά

Μου ‘κοψαν απ’ τη ρίζα τ’ άλλο

Ρε, ’’δεν μένουν τα γραφτά’’

 

Στήθηκα στο ένα πόδι

Μου ‘κοψαν στη μέση το δεξί

Φόρεσα παπούτσι ένα

Όρθιος στου αγώνα τη γραμμή

 

Τη σημαία μου έκανα ρούχο

Δίχως μανίκια και ραφές

Τη σήκωσα στο φουσκωμένο στήθος

Να ανατρέψω τις γραφές

 

Παίρνω δύναμη από σένα

Που σε σκέπασαν με τη γη

Δίνω τη δύναμη σε κείνον

Να δαμάσει την αστραπή

Η αστραπή έγινε αστέρι

Δείχνει την Άγια τη σπηλιά

Η σπηλιά κρύβει εσένα

Της ψυχής μου τον βασιλιά

 

Ο βασιλιάς δεν έχει μούρη

Ούτε γενειάδα αστραφτερή

Ο βασιλιάς μου είναι ιδέα

Π’ ανασταίνει τη πνοή

 

Μ’ έντυσε το δέντρο μ’ άκρα

Χέρια κλαδιά και πόδι ρίζα

Όρθιος στέκω ξανά

Δες, με έφτασε ψηλά

 

Πιστέ σύντροφέ μου,

Όσα κομμάτια μου κι αν κόψεις

Θα μου φυτρώσουνε ξανά

Έχω για λίπασμα εκείνους

Που πάνω τους βαδίζω αργά

ΟΡΕΣΤΗΣ