Εν τέλει το ερώτημα είναι: Τι πολιτισμό θέλουμε σ΄ αυτό το νησί;
Η συζήτηση που ξεκίνησε αυτές τις μέρες σχετικά με τη Φιλαρμονική του Δήμου μάς επαναφέρει το παραπάνω ερώτημα και το κάνει πιο καίριο από ποτέ.
Για να πούμε κάποια πράγματα γνωστά σε όλους, εκτός, ίσως, από τους καθ΄ύλην αρμόδιους.
Η Φιλαρμονική για πολλά χρόνια στο παρελθόν περιοριζόταν στην υποστήριξη παρελάσεων, λιτανειών και άλλων παρόμοιων εκδηλώσεων. Τα ελάχιστα σε αριθμό μέλη της είχαν εξασφαλίσει ένα μικρό οικονομικό αντίτιμο για τις υπηρεσίες τους, το οποίο ο Δήμος με διάφορους τρόπους κατάφερνε να τους καταβάλλει.
Όταν ανέλαβε την διεύθυνση της Φιλαρμονικής, αρχικά, ο Αποστόλης Μάρης και, στη συνέχεια, η σημερινή αρχιμουσικός Alice Labarche, άλλαξε άρδην η μορφή και ο προσανατολισμός της. Μετατράπηκε σε ένα μουσικό σχήμα αξιώσεων το οποίο ανέβασε ταχύτατα και εντυπωσιακά τον καλλιτεχνικό πήχη σε μεγάλο ύψος εντάσσοντας στο ρεπερτόριό του ποικίλα και απαιτητικά μουσικά έργα και συμμετέχοντας ή διοργανώνοντας εκδηλώσεις με πραγματικά ποιοτικό καλλιτεχνικό επίπεδο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την καταπληκτική εκδήλωση Cabaret (2009) ή τα 140 χρόνια Φιλαρμονική (2010);
Η Φιλαρμονική προσέλκυσε μεγάλο αριθμό νέων ανθρώπων και παιδιών με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα φυτώριο το οποίο εμπλούτισε την ορχήστρα με πρόσωπα, όργανα αλλά, κυρίως με νεανικό ενθουσιασμό και δημιουργικότητα. Σχηματίστηκε, με λίγα λόγια, μια πραγματική κυψέλη για νέα παιδιά, που ΠΑΡΑΓΕΙ πολιτισμό και δεν τον καταναλώνει απλά. Η Φιλαρμονική αυτή θα έπρεπε να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για τη μετατροπή του νησιού σε μία μήτρα πολιτισμού που θα εξάγεται προς τα έξω και θα το κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Όλο αυτό το διάστημα (2007-σήμερα) οι άνθρωποι της Φιλαρμονικής αγωνίζονται να επιβιώσουν σε δύσκολες και ακατάλληλες αίθουσες, με δύσκολες συνθήκες και συνεχή διεκδίκηση των αυτονόητων. Κερδίζουν από λίγο κάθε φορά με πολύ πείσμα και υπομονή τα απαραίτητα για να μπορούν να εργαστούν και να προσφέρουν. Οι περισσότεροι παραμένουν αναμφισβήτητα εθελοντές. Διαθέτουν προσωπικό χρόνο, πόρους, διάθεση γιατί πιστεύουν στη Φιλαρμονική. Και κοντά τους γονείς, φίλοι και υποστηρικτές.
Ο μικρός αρχικός αριθμός των μελών που λαμβάνει το οικονομικό αντίτιμο παραμένει. Και περιμένει το αντίτιμο αυτό όχι τόσο για προσωπικό όφελος, όσο σαν ένδειξη αναγνώρισης του έργου της Φιλαρμονικής στο σύνολό του.
Αν η νέα Δημοτική Αρχή δεν μπορεί να βρει νομικό πλαίσιο να καταβάλλει αυτό το ποσό οφείλει να το πει ξεκάθαρα και ρητά στους ανθρώπους αυτούς. Είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσει τι ζητά και τι μπορεί και θέλει(;) να προσφέρει στη Φιλαρμονική.
Σ΄ αυτό το σημείο θα έπρεπε να βοηθήσουν και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης που όλο αυτό το χρονικό διάστημα παρακολούθησαν και κατέγραψαν αυτήν την σημαντική πορεία. Και ας μη γίνονται τώρα κάποια από αυτά, ευκαιριακά φερέφωνα των διαφόρων μικροπολιτικών τακτικών που πρέπει να εξυπηρετήσουν.
Και επανερχόμαστε στο ερώτημα της αρχής του άρθρου. Τι πολιτισμό θέλουμε σ΄ αυτό το νησί;
Τον πολιτισμό που παράγουν τα παιδιά μας μέσω της Φιλαρμονικής (αλλά και άλλων σχετικών σχημάτων); Τη δημιουργία, την εργατικότητα, την προσωπική τους συμμετοχή;
Ή τον πολιτισμό των σόου της Ρούλας Κορομηλά παλαιότερων εποχών που μας επιβλήθηκαν γιατί, λέει, προβάλλουν και κάνουν γνωστό το νησί και φέρνουν τουρίστες;
Την παραγωγή πολιτισμού όπως γίνεται με τους πραγματικούς και ειλικρινείς εθελοντές της Φιλαρμονικής ή την κατανάλωση αμφίβολης ποιότητας προϊόντων τύπου tv show που μας σερβίρουν διάφοροι «σύμβουλοι» που επανεμφανίζονται στα τοπικά πολιτιστικά πράγματα;
Ας γίνει πραγματικά αυτή η κουβέντα. Ας αποφασίσουμε τα βασικά, μακριά από μικροπολιτικές αντεγκλήσεις. Και όταν καταλήξουμε σ΄ αυτά, θα δούμε ότι τα προβλήματα που υπάρχουν είναι απλά και μπορούν εύκολα και με συναίνεση να λυθούν.
Γεώργιος Ζερβός
Γονιός 4 μελών – μουσικών (εθελοντών) της Φιλαρμονικής