Δεν μπορώ παρά να αντιπαρατεθώ στην “κοινή λογική” του νησιού μας. Από τη στιγμή που έπεσε το παλαιό κτίριο στη Σουρή, το σύνολο του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, το σύνολο των διαμορφωτών της κοινής γνώμης τα έχουν βάλει με το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από συστάσεώς του, το Υπουργείο Πολιτισμού ανέλαβε την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας. Είτε αυτή αφορούσε αρχαία μνημεία, είτε αφορούσε νεότερα μνημεία, είτε αφορούσε λαϊκό πολιτισμό. Όπως κάθε ελληνικό υπουργείο που σέβεται τον εαυτό του φρόντισε για την συγκέντρωση των αρμοδιοτήτων στο κέντρο και για την γόρδιου δεσμού γραφειοκρατία. Αυτά όμως τα χαρακτηριστικά, τα οποία διέπουν το σύνολο των δημοσίων υπηρεσιών δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε άγνωστα στους πολίτες αυτής της χώρας.
Η κοινωνία μας γκρινιάζει χρόνια τώρα, διαβάζω σχεδόν καθημερινά, για τα ετοιμόρροπα ακίνητα της πόλης, απαιτώντας από το κεντρικό κράτος, τι άλλο …. χρηματοδότηση για την ανακαίνιση των ακινήτων. Και ας πούμε ότι ως δια μαγείας, το κράτος ανταποκρίνεται και αποφασίζει να χρηματοδοτήσει την ανακαίνιση της μοναδικής (όσοι αναγνώστες φτάσατε μέχρι αυτή τη γραμμή, θέλω να αναλογιστείτε πόσες μοναδικές πόλεις έχει αυτή η χώρα) Ερμούπολης.
Τα κτίρια αυτής της πόλης που έχουν ανακαινισθεί την τελευταία 30ετία, με χρηματοδότηση κατά 100% από το κεντρικό κράτος είναι το Δημαρχείο, το Βιομηχανικό Μουσείο (σκαγιάδικο), η πλατεία Μιαούλη (τα πλακάκια του μπάνιου στην μισή πλατεία), κτίριο Πρασακακάκη, κτίριο Βαλμά (δύο φορές), κτίριο Πυροσβεστικής, Λαογραφικό Μουσείο (Ρεθύμνη), κτίριο Νομαρχίας, Βιομηχανικό Μουσείο (Κορνηλάκη), Θέατρο Απόλλων, Κληροδότημα Δον. Ιωάννη Στεφάνου (ΕΛΤΑ-Δασών) και βέβαια το σύνολο των μαρμάρινων δρόμων της πόλης.
Προκαλώ τους συμπολίτες μας να περάσουν από τους μαρμάρινους δρόμους της πόλης και από όλα τα κτίρια που αναφέρονται πιο πάνω και να δουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα. Μόνο λύπη προκαλεί η εικόνα, διότι το βασικό πρόβλημα που θα έπρεπε να απασχολεί την κοινωνία μας δεν είναι η κατά καιρούς ανακαίνιση, αλλά η διατήρηση. Και δυστυχώς σε αυτό έχουμε ένα θεματάκι, διότι μετά τα εγκαίνια της ανακαίνισης, ουδείς ασχολείται πλέον με το κτίριο και τη συντήρησή του. Όσον αφορά δε τους δρόμους, φροντίζουμε να τους καταστρέφουμε καθημερινά μόνοι μας με τα αυτοκίνητά μας (γιατί δεν βάζαμε άσφαλτο τουλάχιστον, να μας ερχόταν και φθηνότερα;).
Εάν είχαμε φροντίσει ως κοινωνία να γίνουμε ένας ελκυστικός προορισμός (είτε τουριστικού προορισμού, είτε πολιτιστικού προορισμού, είτε προορισμού καινοτομίας, είτε συνδυασμού όλων αυτών), δεν θα είχαμε την ανάγκη χρηματοδότηση του κεντρικού κράτους για την ανακαίνιση των κτιρίων της πόλης μας (μια ματιά στην οδό Απόλλωνος και στην αρχή της οδού Καομενοπούλου) θα σας πείσει).
Όσο η κοινωνία μας θα παραμένει εγκλωβισμένη σε ξεπερασμένα παραγωγικά μοντέλα, με κουλτούρα εφησυχασμού, χωρίς εξωστρέφεια και χωρίς καινοτομία, θα φταίει πάντα το Υπουργείο Πολιτισμού.