Η μεστή σε θεολογικά και κοινωνικά νοήματα ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ (καλύτερα ‘του Σπλαχνικού Πατέρα’), την οποία ακούμε την δεύτερη Κυριακή του πνευματικού Τριωδίου στους ναούς μας, εξηγεί όσο καμία άλλη τον αιώνιο προορισμό του ανθρώπου και την άπειρη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.
Πράγματι, οι ειδικοί μελετητές έγραψαν πως αν υποθετικά χανόταν από τον κόσμο ολόκληρη η Καινή Διαθήκη και έμενε σώα μόνο η παραβολή του Ασώτου υιού, θα έφτανε αυτή για να μας δώσει το νόημα της σωτηρίας των ανθρώπων. Γιατί αναφέρεται στην ΜΕΤΑΝΟΙΑ, την εξαιρετική αυτή αρετή, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να δούμε Θεού πρόσωπο. Η παραβολή μάς φανερώνει ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, διότι όπως ο σπλαχνικός πατέρας της ιστορίας αυτής, ο Θεός περιμένει ασταμάτητα τα παιδιά του να γυρίσουν στο σπίτι, τον παράδεισο και την αιώνια δηλαδή ζωή. Μας δείχνει ακόμη ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΣΤΕ, αλλά όσα κακά κι αν έχει κάνει ο άνθρωπος, τα σβήνει όλα η εκ βάθους ψυχής Εξομολόγηση, και αυτό είναι το δώρο του Θεού στους ανθρώπους.
Ο μικρότερος γιος, λοιπόν, της παραβολής ζήτησε κάποτε από τον πατέρα του την περιουσία που του αναλογούσε, γιατί θα έφευγε μακριά (επανάσταση εναντίον του Θεού). Ο Πατέρας τού έδωσε τα χρήματα που έπρεπε (ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ) και ο μικρός αναχώρησε για τα ξένα (άρνηση και αθεΐα), όπου σπατάλησε όλη την περιουσία του (τα καλά της ψυχής του) με γλέντια, ξενύχτια και άσωτη ζωή (περίμενε τη σωτηρία του από την ύλη). Όσο είχε χρήματα είχε και φίλους. Όταν τελείωσαν τα χρήματα τον εγκατέλειψαν και οι φίλοι. Ξέπεσε πολύ χαμηλά και έφτασε να τρώει από το φαγητό των χοίρων, αφού κατάντησε χοιροβοσκός (τότε αν ήσουν χοιροβοσκός ούτε σε ναό μπορούσες να μπεις ούτε να κάνεις οικογένεια). Σε Γκρεμό μεγάλο έπεσε, ηθικό και υπαρξιακό. ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΣΤΗΚΕ ΟΜΩΣ. Ήρθαν στο μυαλό του οι ωραίες και αξιοπρεπείς μέρες που περνούσε κοντά στον πατέρα του (ένωση με τον Θεό) και ΣΥΝΗΛΘΕ. Σήκωσε, όπως μπορούσε, τον καταρρακωμένο εαυτό του και πήρε το δρόμο του γυρισμού (ΜΕΤΑΝΟΙΑ). Γύρισε στο πατρικό του ΣΠΙΤΙ (εδώ λέγεται Εκκλησία, στην άλλη ζωή ‘Βασιλεία του Θεού’) και έπεσε στα πόδια του πατέρα του. Ο πατέρας του ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ με αγωνία. Τον καταφίλησε, τον έντυσε, του έβαλε καινούργια παπούτσια, τον έβαλε μέσα στον Οίκο Του και άρχισαν να γλεντάνε (έτσι γλεντούν στον Ουρανό, άγγελοι και άγιοι, για όποιον επιστρέφει με την ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ).
Ο μεγάλος όμως αδελφός του δεν θέλησε να μπει στον σπίτι. Ζήλεψε, γιατί όπως φαίνεται ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Ήταν άνθρωπος των συμφερόντων. Δούλευε στον πατέρα του (τον Θεό) από ιδιοτέλεια μόνο (τυπικός χριστιανισμός χωρίς αγάπη). Όσο κι αν τον παρακαλούσε ο πατέρας του, εκείνος έμεινε έξω από το Τραπέζι, έξω από τον Νυμφώνα (τον παράδεισο). ΉΤΑΝ Ο ‘ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ’, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΑΛΛΑ ΝΟΙΩΘΕΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, όπως δυστυχώς συμβαίνει με την άρρωστη θρησκευτικότητα που δεν βρίσκει ατέλειες ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Αυτός έμεινε έξω της Βασιλείας Χριστού, γιατί πρόκειται για τους μικρόψυχους εκείνους ανθρώπους που δεν ξέρουν να αγαπούν παρά μόνο τον εαυτόν τους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αν θέλουμε να σωθούμε, μας λένε οι άγιοι, οφείλουμε να έχουμε την καρδιά μας πάντα έτοιμη για ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ. Άλλωστε δεν υπάρχει στο σύμπαν κάτι ανώτερο απ’ αυτά. Επίσης να μάθουμε να συγχωρούμε για να συγχωρεθούμε και εμείς. Να δίνουμε για να μας δοθούν, να παρηγορούμε για να παρηγορηθούμε. Εφόσον, ό,τι κάνουμε καλό, γεμάτο ελπίδα και ομορφιά, είναι κανονισμένο από τον Τριαδικό Θεό να επιστρέφει σε μας 10 φορές περισσότερο. Και να μην ξεχνάμε τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου, όταν λέει: «το πέλαγος, ακόμη και αν είναι μεγάλο, έχει όριο που μετριέται, ενώ η φιλανθρωπία του Θεού είναι απεριόριστη».
Εικόνα από pixabay